piątek, 26 maja 2017

Z pamiętnika Nijakiej.

Nijaka to moje  drugie  imię. Nijakość to nie tylko wygląd, to także charakter.
I poglądy.  I sposób myślenia. A także to wszystko co mnie w życiu spotyka.
Dwa razy byłam jedną nogą w innym wymiarze - ale o tym nie wiedziałam.
Raz jako czterolatka, drugi raz w  dwadzieścia lat pózniej.
Z okresu dzieciństwa to pamiętam tylko, że gdy wyzdrowiałam na nowo uczyłam
się chodzić.
W drugim przypadku rzecz cała była w trakcie operacji i dopiero w kilka miesięcy
pózniej poinformowano mnie łaskawie o tym co się ze mną działo.
Napisałam o tym, bo też taka jakaś nijakość w moim życiu - inni jak zaczynają się
wybierać w inny wymiar to widzą jakiś tunel, jakieś światło, czują coś- a ja nic
 nie czułam, nie  widziałam, nawet nie wiedziałam że coś się dzieje "nie tak".
Szkoła to też była jedna wielka nijakość - lubiłam biologię, chemię, z fizyki
rozumiałam tylko  to co dotyczyło elektryczności, uwielbiałam język polski, ale
generalnie w szkole się nudziłam, koszmarnie się nudziłam. Czytałam strasznie
dużo, uczyłam się wielu rzeczy, tyle tylko, że nie były one w programie szkoły.
Więc pod względem  nauki też byłam nijaka.
I co jakiś czas zdarzały mi się dziwne przypadki.Kiedyś miałam jechać z moją
ciotką podmiejskim pociągiem do Pruszkowa, o jakiejś określonej godzinie.
Ale coś mi "odbiło" i wybrałam się do fryzjera by mi fachman nieco skrócił
włosy.
Facet tak mnie obsmyczył, że wracałam od niego z płaczem a w domu wręcz
wpadłam w histerię. To nie był płacz, to było wręcz wycie.Zupełnie się nie
mogłam uspokoić.
Wyglądałam tak jakby mi ktoś  założył na głowę miskę i obciął to wszystko co
spod niej wystawało.Urządziłam taki cyrk, że w końcu ciotka zdecydowała się,
że pojedzie sama,  następnym pociągiem.
Była na mnie wściekła i obrażona.
Wróciła po 2 godzinach wielce zdenerwowana - gdy dotarła na dworzec  to
dowiedziała się, że pociąg, którym przez moją histerię nie pojechała, miał kolizję ,
wypadł z szyn i wpadł na inny pociąg i sporo osób było bardzo ciężko rannych.
Mój atak ciężkiej histerii został mi wybaczony.
W uczuciach też mi szło nijako - w szkole miałam głównie przyjaciół ale nie
przyjaciółki. Jakoś  znacznie lepiej dogadywałam się z chłopakami niż
z dziewczynami. Bo nie obgadywali, nie plotkowali, można było z nimi na wiele
tematów pogadać, nawet na różne zakazane tematy.
W miłości niby nie było tak  żle - dopóki nagle,  zupełnie  bez powodu, przyszło mi
do głowy wybrać się do wytwornego zakładu  fryzjerskiego, z którego usług
oboje z ukochanym  korzystaliśmy.
Spotkałam naszą wspólną znajomą, która była krótkowidzem, ale bardzo często nie
nosiła okularów, a która wyraziła wielkie zdziwienie, że znów jestem brunetką, bo
jeszcze tydzień temu widziała mego ukochanego ze mną, ale wtedy byłam jasną
blondynką.
No cóż, znów dziwny przypadek, bo tydzień temu mój ukochany, wręcz narzeczony,
niemal mąż, był rzekomo w delegacji zagranicznej.
Tak naprawdę nawet nie usiłowałam tego wyjaśnić- uznałam, że nie ma po co.
Rok póżniej wyszłam za chłopaka, którego znałam "z daleka" od roku, z bliska-
tylko pół roku.
Nie wiem skąd, ale wiedziałam, że powinnam za niego wyjść -jesteśmy do dziś
razem.
W moim mieście mieszkam od urodzenia, schodziłam je w dzieciństwie i w wieku
szkolnym wzdłuż i wszerz. A już  dzielnicę, w której mieszkałam, znałam jak
własną kieszeń. Na moich oczach zrujnowane domy odzyskiwały nowe życie, te
bardziej zrujnowane były rozbierane, ruiny pomału znikały.
I nagle, w biały dzień zgubiłam się. Weszłam w małą uliczkę, z jednej strony
zamkniętą zabudowaniami i ogrodzonym podwórzem.
Ale tym razem podwórze na końcu ulicy miało bramę, której nigdy przedtem nie
widziałam  i brama ta była otwarta. Zupełnie nie mam pojęcia po co weszłam na
 to podwórze. Teoretycznie powinnam była  przejść nim na inne podwórze pomiędzy
dwoma rządami dwupiętrowych domów. Ale wcale tego podwórza nie było  i tych
stojących po obu stronach domów również nie.
Szłam coraz bardziej zdezorientowana, zupełnie nie wiedziałam dokąd dojdę.
W końcu wyszłam wprost  na bramę Przedsiębiorstwa Miejskiej Zieleni. Obejrzałam
się  chcąc wrócić tą samą drogą, ale nic z tego- droga, którą tu doszłam zniknęła.
 Zrobiło mi się niedobrze, zaczęłam się zwyczajnie bać.
Byłam na skrzyżowaniu Rakowieckiej i  Boboli. Obróciłam się na pięcie i poszłam
Rakowiecką mijając po drodze uliczkę, na końcu której się  zgubiłam.
Weszłam w nią  na kilkanaście kroków, spojrzałam i zobaczyłam, że wszystko jest
na niej tak jak zawsze było i zawróciłam. Nie miałam odwagi dojść do jej końca
i sprawdzić, czy nadal  brama tego podwórza jest otwarta.
Zawróciłam, powędrowałam Rakowiecką do Kieleckiej i Kielecką doszłam do domu.
W domu tak na wszelki wypadek zmierzyłam sobie temperaturę - była normalna.
Do dziś nie wiem po jakie licho  poszłam na tę małą uliczkę  i po co przeszłam przez
tę bramę i dlaczego nie było tam tych domów ani przykościelnego sadu ani budynku,
w którym  wtedy był kościół  a w drugiej części seminarium.
W wiele lat pózniej byłam na działce u wujostwa, nad Liwcem. I znów  trafiłam nie
wiadomo dokąd.
Do Liwca było mniej niż  100 metrów, w tym miejscu były zabudowane tylko dwie
działki - wujostwa i ich znajomych. Odludzie jak licho. Do wsi trzeba było wędrować
4  kilometry, trochę przez las, trochę polami.
Postanowiłam, że powędruję do wsi i kupię od któregoś z gospodarzy mleko i jajka.
Dziecko  zostawiłam pod opieką cioci i wujka a sama powędrowałam z bańką i
koszykiem do wsi. Przedtem mi wujek dokładnie wytłumaczył jak mam tam trafić.
Bywałam na ich działce wcześniej i skoro trafiłam na ich działkę wg opisu to byłam
pewna, że do wsi trafię bez problemu. Miałam iść drogą aż pod las, potem kawałek
pod lasem w prawo i skręcić w pierwszą drogę w lewo, przejść nią przez las i za lasem,
w prawo skośnie już widać było wieś.
Niestety nie trafiłam do wsi, chociaż szłam zgodnie z tym co mi wujek powiedział.
Dotarłam do lasu, poszłam drogą pod lasem, przeszłam  drogą na drugą stronę lasu
(pierwszą drogą, która odchodziła w  lewo) i tu mi się "mapa skończyła".
Szłam i szłam a wiochy nie było. Za  to z 50 metrów od  drogi stał śliczny parterowy
domek, obrośnięty ciemnofioletowymi pnączami, chyba clematisami. Przy małym
płotku rosły malwy. Dom miał mały ganek też obrośnięty clematisami.
Wszystko było starannie pozamykane, w oknach wisiały białe koronkowe  firanki,
na zewnętrznych parapetach okien stały skrzynki z fioletowymi petuniami albo
surfiniami.
Stałam i gapiłam się na ten domek oczarowana. W końcu  uznałam, że chyba jednak
się zgubiłam i wróciłam tą samą drogą, która przyszłam.
Bo gdyby to była dobra droga, to powiedzieli by mi, że po drodze jest taki  mały,
wielkiej urody domek.
No i była afera - poszła sierota głupawa do wiochy i nie trafiła. Więc opowiedziałam
o tym domku. Okazało się, że nikt tu żadnego takiego domku nigdy nie widział.
Dwa dni go szukałam- raz  jeżdżąc samochodem z ciotką, raz idąc piechotą z wujkiem.
I nie znalezliśmy go, a  na mnie patrzyli się jak na wariatkę, która ma zwidy.
W 5 lub 6 lat  pózniej ktoś  w tym właśnie miejscu wybudował dom- był pomalowany
na ciemno niebieski kolor , w oknach były koronkowe  białe firanki i fioletowe
kwiaty w doniczkach na parapetach okiennych.
Nie widziałam go,bo więcej na  działkę nie jezdziłam, ale powiedziała mi o tym ciotka.
I miała bardzo dziwną minę gdy o tym mówiła.
Co jakiś czas zdarza mi się podejmować decyzje z pozoru przemyślane, ale wcale tak
nie jest.
Czasem po prostu wiem, bez analizowania "za i przeciw" co mam wybrać.  I już nawet
nie zastanawiam się dlaczego  akurat takie a nie inne rozwiązanie wybrałam.
I bardzo często, widząc kogoś po raz pierwszy doskonale wiem, że za jakiś czas nasze
drogi się skrzyżują i jakiś czas będzie to bardzo bliski kontakt.
Było wczesne lato 1981 roku, początek czerwca. Byliśmy  wraz z dzieckiem w Gdańsku
u mojej rodziny. Przy pożegnaniu bratowa powiedziała - "no to przyjedziecie do nas na
Boże  Narodzenie, dobrze?"
Bez namysłu odpowiedziałam- "oczywiście, ale nie wiadomo czy to będzie możliwe".
Nie było możliwe - w Polsce ogłoszono  stan wojenny.
W rodzinie dostałam przydomek " jaszczurczy język".
Przez jakiś czas nigdzie się w dziwny sposób nie gubiłam, ale wieczorami, gdy jeszcze
nie zasnęłam, ale miałam zamknięte oczy, przesuwał mi się pod powiekami tak  jakby
film, a może raczej  projekcja obrazów moich aktualnych myśli.
Otwierałam oczy- film znikał. Zamykałam - toczył się dalej.
W tym czasie miałam problemy zdrowotne - w domu kilkuletnie  dziecko a ja odkryłam
u siebie guzek w prawej piersi.
Bałam się nie o siebie ale o dziecko- może zostanie pół sierotą? I jednego wieczoru,nim
zasnęłam znów toczył się  pod moimi powiekami film. Stałam wraz z innymi, obcymi
kobietami na jakimś placu. Byłyśmy wszystkie ubrane w białe długie koszule, przed
nami stali jacyś mężczyzni- też w takich białych, długich "szmatach". Jeden z nich
podszedł do mnie i dość mocno dotknął mojej piersi w  miejscu tego guzka. Czułam
ten dotyk wyraznie. Po chwili powiedział- jesteś zdrowa. to nic groznego.
Otworzyłam oczy i usiadłam na łóżku. Dziecko spało spokojnie, a ja jeszcze czułam ten
dotyk i docierał do mnie sens tych słów. Opadłam na poduszkę i spokojnie zasnęłam.
W tydzień pózniej pani onkolog,  specjalistka w tej dziedzinie obejrzawszy moje
wyniki tomografii komputerowej i obmacawszy dokładnie  tę pierś zawyrokowała- jest
pani zdrowa, w obu piersiach dużo się dzieje, ale to nic groznego. Pozostaje tylko
i wyłącznie obserwacja. I rzeczywiście dużo się ciągle działo, coś  znikało, czasem
coś przybywało i zawsze kończyło się  tylko na dalszej obserwacji.
I tak się toczy ta moja  nijakość - jedno jest pewne od tamtej operacji gdy byłam
bezwiednie na granicy życia,przestałam się  bać śmierci. To po prostu kolejny etap
naszej egzystencji, która chyba nigdy nie ma końca.
W przeciwieństwie do tego pamiętnika.




29 komentarzy:

  1. No ladna to nijakosc! Jasnowidzka sie objawia na swiecie, a Ty o nijakosci piszesz. :)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trochę męczące jest mieć taką "nijakość" w sobie.Wierz mi.

      Usuń
  2. Gdy Cię zobaczyłam po raz pierwszy uderzyła mnie Twoja siła wewnętrzna. Wszystko inne było już "tylko" dopełnieniem tej widocznej Kobiety-Opoki. Każde słowo piszę po zastanowieniu się nad niezwykłym Twoim tekstem, i mając do Ciebie nie tylko szacunek ale i wielką serdeczność i sympatię.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Joasiu, tak bardzo się za Tobą stęskniłam!!!Ty piszesz o jakiejś mojej sile wewnętrznej a ja jej jakoś nie odczuwam. Chwilami się czuję tak szalenie bezradna, że aż mnie to przeraża. Moja ostatnia decyzja to też nie jest efekt głębokich przemyśleń,bo ująwszy rzecz w kategoriach "zdrowego rozumu" jest zapewne w ocenie wszystkich znajomych zwykłym szaleństwem. Czuję się tak, jakbym się pogrążała w jakiejś toni a ten wyjazd to rodzaj tej suchej kępki twardego gruntu, który będzie ocaleniem.
      Wiem, to brzmi nieco głupio, no ale czy ja zawsze muszę być mądra????
      Buziam i przytulam;)

      Usuń
  3. A ja myślę, że każdy z nas ma jakąś misję. Może po tej operacji (a raczej w trakcie jej) dostałaś jakieś zadanie. może i nie pamiętasz o co chodzi ale w jakiś sposób je wykonujesz.

    Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też tak kiedyś pomyślałam.Ale byłoby miło wiedzieć czy tak właśnie było.Osobiście wierzę w życie po życiu.My, w sensie "obudowy" odchodzimy w przestrzeń w postaci atomów, ale nasza energia gdzieś wędruje, energia nie znika.
      Miłego;)

      Usuń
  4. raczej nie było nijako :-)
    raczej bardzo dużo się działo.
    I może więcej optymizmu by się przydało ??
    Pozdrawiam :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oszsz a miało być z dużej litery...
      Przepraszam...

      Usuń
    2. Krysiu, nie jestem "rygorystką", to przecież tylko zwykła literówka. Pesymiści mają po prostu mniej rozczarowań, to też coś warte;)

      Usuń
  5. Wszystkim jestem urzeczona, tylko z tytułem się nie zgadzam. A najbardziej mi się podobają Twoje wycieczki w przyszłość. :)
    Jest taki film jeden z moich ulubionych, Dom nad jeziorem z Keanu Reves'em i Sandrą Bullock, oni też spotkali się wirtualnie, chociaż dzielił ich czas...
    Może to kwestia tych śmierci klinicznych. I może dlatego za dużo nie widziałaś, bo to by było dla Ciebie niekorzystne.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nauczyłam się już, że jeśli jakieś przekonanie mnie nurtuje, to coś w tym jest i warto posłuchać co mi tam w łepetynie piszczy..Oj, nie znam tego filmu, od lat nie chodzę do kina. A dokładnie od czasu wejścia popcornu do sal kinowych. Jego zapach przyprawia mnie wprost o mdłości.
      Miłego;)

      Usuń
    2. Sprobuj, koniecznie w 3D

      Usuń
  6. Jeżeli jesteś taka nijaka, to ja się nazywam Kacper Cycpel:):):)
    Masz dar przewidywania:) Super:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Imię Nijaka nadał mi jeden ze znajomych.Bardzo mi się spodobało.

      Usuń
    2. Wielbiciel Japonii mówił na mnie "Dżapsi", bo miałam włosy farbowane na czarno a mam lekko skośne oczy.

      Usuń
  7. Mogłabym nazwać Cię kilkoma imionami ale na pewno nie nijaka. Jestem sceptyczna co do "życia po życiu", dlatego jedynymi opowiadaniami, których nie doczytałam był "Dom dusz" i "Między nami duszyczkami". Jeżeli znajdziesz czas, a chciałabyś dowiedzieć się, co myślę o Anabell-literatce, to przeczytaj "Kobietę udomowioną", którą zamieściłam na blogu. Póki co serdecznie pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Byłam, czytałam , dziękuję i...słowo daję,rozpieszczasz mnie.Nijakość jest trochę jak czapka-niewidka, można się za nią czasami skryć, a czasem przeszkadza.
      Miłego;)

      Usuń
  8. Przyszłąm tu za Iwona. Wcześniej też zaglądałam. No proszę . Nijaka?? to co ja biedna mam powiedzieć..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Usiłowałam do Ciebie zajrzeć, ale chyba coś poplątałam, bo trafiłam na posty z 2014 roku. Przestałaś pisać? Jeśli tak, to szkoda.
      Też cierpisz na nijakość? Ten stan ma tyleż zalet co i niedogodności.
      Miłego;)

      Usuń
  9. Taką nijakość trzeba pielęgnować! Obdarzona jesteś wieloma talentami!
    Podziwiam i trochę zazdroszczę.
    Super się czytało! Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję. Ja chyba po prostu cierpię na manualne ADHD a do tego na spózniony głód wiedzy.
      Miłego;)

      Usuń
  10. Nijaka? Ależ skąd! Barwna i wrażliwa z intuicją i widzeniem świata przez szept wyobraźni. Czarodziejka i tyle.
    Zasyłam serdeczności

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, chciałabym tak odbierać siebie jak Ty to widzisz;)
      Miłego;)

      Usuń
  11. Mojej ś.p. mamie też przypisywano nadprzyrodzone zdolności przewidywania tego co się później stało. Niestety złośliwa rodzinka ze strony ojca zaszeregowała to negatywny objaw. Na szczęście mama była bardzo pogodnym człowiekiem i niewiele sobie z tego robiła.
    Mnie od lat prześladują choroby wymagające leczenia operacyjnego. Kilka lat temu na odcinku L-4 L-5 pojawiła mi się cysta. Lekarze nazwali ją "synovial-cyste". Mówiąc ludzkim językiem - cysta, która wyrosła z tkanki osłaniającej kręgosłup. Była na tyle złośliwa, że wrosła sobie w kanał przez który wyprowadzone są nerwy obwodowe. Kiedy w pozycji leżącej wypełniała się krwią, powiększając się uciskała na nerw. Ból był nie do zniesienia. Nie było innej rady trzeba było ją usunąć operacyjnie. Po 2 latach znowu odrosła. Znowu usunięto ją skalpelem. Po roku odrosła po raz trzeci. Tym razem neurochirurg zdecydował się na usuniecie sporej części tkanki. Od tamtej pory mam z nią spokój. Piszę o tym dlatego, że na jakiś rok przed pierwszą operacją przyśnił mi się okropny sen.
    Mianowicie pod skórą klatki piersiowej wyrosły mi trzy ogromne jaszczurki podobne do żółto zielonych salamander. Umieszczone były obok siebie. Z prawej w środku i z lewej. Sięgały od obojczyka i rękojeści mostka aż do pachwin. Były płaskie i nieruchome. We śnie wiedziałem, że są żywe. Poszedłem do lekarza aby zapytać czy się je da usunąć wycinając operacyjnie. Owszem to jest możliwe ale to nie ma sensu bo i tak odrosną - odpowiedział lekarz we śnie.
    Do tej pory męczy mnie pytanie, czy ów sen należy uznać za proroczy?

    OdpowiedzUsuń
  12. Jak wiesz nie jestem lekarzem, ale podejrzewam, że ten uparty, nawracający rozrost tej tkanki ma przyczynę w Twojej nadwadze. Bo okostna, osłaniająca wszystkie kości jest zbudowana z dwóch warstw i jedna z nich uaktywnia się wtedy, gdy coś złego dzieje się z kością- gdy ona pęka( to mogą być mikroskopijne pęknięcia) lub się się łamie. I ta cysta zapewne powstaje wtedy, gdy Twoja waga zaczyna niszczyć Twoją tkankę kostną. Musisz koniecznie zrzucić w sposób powolny, ale systematyczny nadwagę. Wiem , to cholernie trudne, ale nie niemożliwe.W znalezieniu przyczyny nadmiernej nadwagi pomagają testy na alergie pokarmowe i dobre przebadanie tarczycy.'Latami zmagałam się z nadwagą, bo choruję na Hashimoto, co zostało odkryte zupełnie niedawno. Teraz przestrzegam diety bezglutenowej, jedynym moim tłuszczem jest olej kokosowy,, najczęściej stosowana mąką kokosowa i konopna lub arachidowa.
    I to pomaga, pomału, ale systematycznie gubię kilogramy.Wiem, że mam złą tolerancję laktozy i glutenu, choć wcale nie mam celiaklii.
    Nie wiem, czy to proroczy sen- jeśli nie zrzucisz wagi to zapewne za taki można go uznać.
    Napiszę do Ciebie maila,postaram się to zrobić w ciągu kilku dni.
    Trzymaj się;)

    OdpowiedzUsuń
  13. Nie wiem czy nijako toczy Ci się życie, raczej bardzo ciekawie i wyjątkowo...

    OdpowiedzUsuń
  14. Wpadam na chwilę, nadrabiam posty i uciekam. Czytam jednym tchem. Powodzenia za zachodnią granicą, z cudownymi Krasnalami :)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  15. Jestem pod wrażeniem Twojej nijakości :)) To dar, być może uciążliwy, ale jest Ci dany po coś.. Pomyśl o tym
    Buziaki ♥♥♥

    OdpowiedzUsuń