środa, 10 czerwca 2009

Fenicjanie

Pamiętacie ze szkoły coś niecoś o Fenicjanach? To ten lud, który ongiś
zamieszkiwał wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego, dzisiejsze
tereny Syrii, Libanu i Izraela.
Z całą pewnością Fenicjanie byli pierwowzorem przedsiębiorczości.
Nie byli wielkim narodem, nie mieli ogromnej armii a ich siła polegała
na sile intelektu i olbrzymiej mobilności.
To oni wprowadzili pierwsze pieniądze, w postaci metalowych tabli-
czek z pieczęcią. Opanowali i udoskonalili wytop brązu oraz szkła.
Około 1050 roku p.n.e. Fenicjanie stworzyli pierwsze pismo fonetyczne.
Pismo fenickie przejęły i zmodyfikowały okoliczne narody - Żydzi,
Grecy i Arabowie.
Język fenicki należał do grupy języków semickich i był spokrewniony
z hebrajskim, aramejskim, arabskim i maltańskim.
Najważniejszym bogiem ,wśród licznych bóstw, które czcili, był Baal,
bóg burzy i życiodajnego deszczu.
Położenie geograficzne Fenicji skazywało jej mieszkańców na koniecz-
ność pozyskiwania wielu niezbędnych dóbr drogą wymiany handlowej.
Fenicjanie nie tworzyli nigdy scentralizowanego państwa, lecz tylko
system autonomicznych miast- państw, oddzielonych od siebie dużymi
odległościami.
Fenicjanie zasłynęli jako niezrównani żeglarze oraz zdolni kupcy. Ich
statki, budowane z cedrowego drewna, szybko opanowały handel na
Morzu Śródziemnym. Docierali do najdalszych zakątków, gdzie
zakładali nowe kolonie.
Dopływali nawet do Wysp Brytyjskich zwanych wówczas Cynowymi,
a według Herodota, prawdopodobnie udało im się opłynąć Afrykę.
Pierwsze kolonie fenickie powstały na Cyprze już w IX wieku p.n.e,
na 30o lat, przed przybyciem tam Greków.
Kolejne kolonie pojawiły się na Sardynii, póżniej na Sycylii i Korsyce.
Na terenie dzisiejszej Hiszpanii i Portugalii fenickie pochodzenie mają
miasta: Alicante i Kadyks , Faro oraz Lizbona oraz wyspa Ibiza.
Liczne ślady pozostawili po sobie również w północnej Afryce -
Kartagina i Trypolis zawdzięczały swe powstanie Fenicjanom.
Ciągłe zakładanie kolonii osłabiło niestety Fenicję i stała się łatwym
łupem dla sąsiednich mocarstw. Najpierw znalazła się we władaniu
Babilonii, potem Persji, a w końcu IV wieku p.n.e. podbił ją Aleksander
Wielki.
Od tego czasu Fenicja na zawsze straciła niepodległość. W I wieku p.n.e
stała się częścią Cesarstwa Rzymskiego, a w VII wieku n.e. została
podbita przez Arabów.
Możnaby pomyśleć - ot, smutny koniec Fenicji, zniknęła. Nic bardziej
mylnego.
Ojczyzna Fenicjan dała im szansę na sukces demograficzny mierzony
liczbą genów przekazanych potomnym w odległych zakątkach Ziemi.
Z najnowszych badań genetycznych wynika, że w krajach śródziemno-
morskich co najmniej jeden uczeń każdej klasy jest potomkiem tego
starożytnego narodu.